Marek Szwarc (artysta)

W latach 1911–1914 studiował na prestiżowej paryskiej École des beaux-arts, gdzie przebywał w „La Ruche” – znanym artystycznym skupisku. To tam nawiązał bliskie relacje z takimi postaciami jak Chagall, Soutine oraz Kisling, a także Pascin i innymi znaczącymi artystami. W tym czasie jego działalność artystyczna koncentrowała się głównie na rzeźbie, w której wykorzystywał glinę. W 1913 roku jego pierwsza większa rzeźba zatytułowana „Ewa” została zaprezentowana na Salonie Jesiennym.

Po powrocie do Polski w 1914 roku, Marek Szwarc pozostał na ojczyźnie przez cały okres I wojny światowej. Jego prace ewoluowały od impresjonizmu w kierunku stylu, który później określono mianem École de Paris. W twórczości artysty dominowały motywy biblijne, w tym te pochodzące z Nowego Testamentu, co było efektem jego przejścia na katolicyzm w 1919 roku. Zdobycie nowej tożsamości religijnej ukrywał przez ponad dziesięć lat, jednak wciąż uważał się za „Żyda wyznania katolickiego”. Po raz kolejny udał się do Paryża w 1920 roku, gdzie zawarł przyjaźń z francuskim filozofem Jacques'em Maritainem.

Po wybuchu II wojny światowej w 1939 roku, zaciągnął się jako ochotnik do polskiej armii walczącej we Francji po inwazji Niemców na Polskę. Po zakończeniu wojny Marek Szwarc skoncentrował się na rzeźbie, pracując w drewnie i kamieniu oraz realizując odlewy brązowe.

W latach 20. i 30. jego prace były prezentowane na licznych wystawach w Paryżu, w Niemczech, Szwecji, Polsce (w tym na wystawie w Łodzi w 1927 roku), Szwajcarii, Stanach Zjednoczonych, Belgii i Austrii. Dzisiaj jego dzieła znajdują się w muzeach oraz w prywatnych kolekcjach na całym świecie, w tym w Europie, Ameryce i Izraelu.

Córką Marka Szwarca oraz Giny Szwarc była znana francuska pisarka Tereska Torrès. Warto zaznaczyć, że materiały związane z jego życiem, w tym osobiste archiwalia, listy oraz artykuły, są przechowywane w zbiorach Muzeum Historii Żydów Polskich Polin, co stanowi cenną pamiątkę po tym wybitnym artyście.