Wacław Drojowski to fascynująca postać, która zyskała uznanie jako żołnierz i oficer w trudnych czasach dla Polski. Urodził się 24 września 1886 roku w Zgierzu, a jego życie zakończyło się tragicznie 14 sierpnia 1920 roku w okolicy Dubienki.
Wacław Drojowski służył w armii rosyjskiej, a następniewiązał swoje siły z Legionami Polskimi, które odegrały kluczową rolę w walce o niepodległość Polski. Jako członek Wojska Polskiego w czasie II Rzeczypospolitej, Drojowski stał się symbolem patriotyzmu i poświęcenia dla ojczyzny.
Za swoje zasługi został odznaczony Orderem Virtuti Militari, co świadczy o jego odwadze i zaangażowaniu w walki niepodległościowe.
Życiorys
Wacław Drojowski, znany również jako Drojewski, przyszedł na świat w rodzinie Franciszka i Rozalii z Kozłowskich. Swoją edukację rozpoczął w prywatnym gimnazjum prowadzonym przez Towarzystwo Przyjaciół Ludzkości w Petersburgu, gdzie w 1904 roku zdał egzamin maturalny. Następnie podjął studia z zakresu prawa na Uniwersytecie w Moskwie, a w trakcie tego okresu odbył służbę w armii rosyjskiej, kończąc Aleksandrowską Szkołę Oficerską mieszczącą się w Moskwie. Już jako student zaangażował się w działalność Stowarzyszenia Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej „Filarecja”, co sprawiło, że spotkał się z represjami ze strony carskich władz.
W latach 1911–1912 Drojowski pełnił służbę w armii rosyjskiej, gdzie uzyskał stopień chorążego. W lipcu 1914 roku, nie stawiając się na wezwanie do armii rosyjskiej, dołączył do I Brygady Legionów Polskich. Na początku służył w V batalionie, a następnie w 5. pułku piechoty, docierając ostatecznie do 6. pułku piechoty Legionów Polskich. W 1915 roku uczestniczył w bitwie pod Wielkim Miedwieżem, gdzie odniósł rany. Za odwagę i poświęcenie w walce o Polską Górę, Drojowski został uhonorowany Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.
Po kryzysie przysięgowym został internowany w Forcie Beniaminów. W kwietniu 1918 roku przyłączył się do Polskiej Organizacji Wojskowej. Jego praca w Komisji Wojskowej Departamentu Naukowego była znacząca. W listopadzie 1918 roku został mianowany podporucznikiem i został przydzielony do Sztabu Generalnego. Następnie, po przekształceniu sekcji naukowej Ministerstwa Spraw Wojskowych w Instytut Naukowo-Wydawniczy, został naczelnikiem wydziału oraz w końcu zastępcą szefa Jego Ekscelencji Wacława Tokarza, cenionego historyka. Tokarz wysoko ocenił Drojowskiego i powołał go na sekretarza nowego czasopisma wojskowego „Wiarus”, w którym Drojowski również publikował swoje artykuły. Oprócz tego, stał się członkiem redakcji znanego czasopisma „Bellona”. Jego wysiłki w likwidacji analfabetyzmu wśród żołnierzy były szczególnie cenne.
15 lipca 1920 roku został zatwierdzony na stopień majora, co miało miejsce retroaktywnie od 1 kwietnia 1920 roku, w grupie oficerów, którzy wcześniej służyli w Legionach Polskich. W tym samym miesiącu zgłosił się do służby frontowej, zostając dowódcą 207. kresowego pułku piechoty. Niestety, przedkładając swoje życie na ołtarzu ojczyzny, poległ, broniąc przeprawy przez Bug. Po jego śmierci został pochowany w Dubience. W październiku 1920 roku jego ciało zostało ekshumowane i złożone na cmentarzu ewangelicko–reformowanym w Warszawie.
Ordery i odznaczenia
Wacław Drojowski był odznaczony wieloma prestiżowymi medalami oraz orderami, co podkreśla jego poświęcenie i zasługi. Poniżej przedstawiamy szczegółowy wykaz jego nagród:
- krzyż srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 5576),
- krzyż Niepodległości,
- krzyż Walecznych.
Przypisy
- a b c d e f Polak (red.) 1993, s. 48.
- Lista strat 1934, s. 154, tu 208 pp.
- Lista strat 1934, s. 154, tu 13 sierpnia.
- a b Skarbek 1929, s. 39.
- Dz. Pers. MSWojsk., Nr 27 z 21.07.1920 r., s. 599.
Oceń: Wacław Drojowski