Stefan Piekarski to postać, która z pewnością zapisała się w historii Polski. Urodził się 10 listopada 1897 roku w Zgierzu, gdzie rozpoczynał swoje życie, które później związał z wojskowością oraz systemem prawnym.
Jako pułkownik ludowego Wojska Polskiego, a także oficer radziecki, Piekarski pełnił istotną rolę w działaniach wojskowych oraz administracyjnych, które miały miejsce w Polsce po II wojnie światowej.
W szczególności, jego działalność jako prawnika i sędziego wojskowego zwróciła uwagę wielu historyków. W okresie wojny, od 1944 roku do maja 1945 roku, wydał aż 22 wyroki śmierci, co jest niezwykle kontrowersyjnym osiągnięciem w kontekście humanitarno-prawnym.
Ponadto, w latach 1945–1953 orzekł jeszcze 32 razy karę śmierci, co czyni go jedną z najbardziej znanych postaci w historii sądownictwa wojskowego tamtych czasów.
Życiorys
W 1914 roku, w obliczu zagrożenia ze strony niemieckich oddziałów, Stefan Piekarski zdecydował się na ucieczkę do Rosji. W sierpniu 1917 roku przystąpił do Władz Komunistycznych Partii (bolszewickiej). Po rozpoczęciu rewolucji październikowej zaangażował się w walki w Armii Czerwonej, gdzie stawił opór wojskom Piotra Wrangla na Ukrainie oraz przeciwnikom z Turcji i Wielkiej Brytanii w Baku.
W kontekście wojny polsko-bolszewickiej, Piekarski pełnił rolę politruka w 8. rocie 224. pułku 25. Dywizji Czapajewskiej XII Armii Czerwonej. W sierpniu 1920 roku brał udział w działaniach wojennych pod Chełmem oraz Zamościem. Rok 1922 przyniósł mu awans na politruka 6. pułku strzeleckiego, a w latach 1923–1924 pełnił tę samą funkcję w 84. pułku strzeleckim 28. Górskiej Dywizji Strzeleckiej.
W 1925 roku został sekretarzem okręgowej komisji partyjnej, a od 1925 do 1928 roku pracował jako sekretarz polityczny 5. Dywizji Kawalerii. W latach 1928–1929 był członkiem kolegium sądów wojskowych 22. oraz 74. Dywizji, a następnie do 1932 roku pełnił podobną rolę w Okręgu Wojennym Średnia Azja. Pracował również w Moskwie, w Okręgu Wojskowym w latach 1932–1933 oraz w Pogranicznej Ochronie Krymu między 1933 a 1936 rokiem, a także w Północnokaukaskim Okręgu Wojskowym w latach 1936–1938.
Stefan Piekarski doświadczył trudnych chwil, gdy w okresie od 9 czerwca 1938 roku do 11 maja 1939 roku był przetrzymywany przez NKWD. Po uwolnieniu, aż do 1943 roku był w rezerwie Armii Czerwonej. W maju 1943 roku został zmobilizowany, aby odbyć służbę w Ludowym Wojsku Polskim.
Od 28 maja do 1 września 1943 roku pełnił funkcję przewodniczącego Sądu Polowego 1. Dywizji Piechoty Wojska Polskiego. Następnie od 2 września 1943 roku do 4 marca 1944 roku zarządzał Sądem Polowym 1. Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Od 5 marca do 19 września 1944 roku przewodniczył sądowi polowemu 3. Dywizji Wojska Polskiego, a od 20 września 1944 roku do 25 sierpnia 1945 roku był prezesem Sądu Polowego 2. Armii Wojska Polskiego.
Po zakończeniu działań wojennych, od 26 sierpnia 1945 roku do 6 października 1953 roku, pełnił funkcję Szefa Wojskowego Sądu Okręgowego nr IV we Wrocławiu. 22 października 1953 roku opuścił Polskę, kierując się do ZSRR.
Pozostali ludzie w kategorii "Prawo i sprawiedliwość":
Helena Wiewiórska | Alfred Bursche | Adam Mariański | Irena BorutaOceń: Stefan Piekarski